ELKARRIZKETA: Yannick Vergara: “Beti gustatu izan zaizkit erronkak eta ez naiz kikiltzen ametsak egia bihurtzeko borroka honetan”

Yannick Vergara (Gurutzeta, Barakaldo, 1983) antzerkian, zinean eta telebistan lan asko eginikoa da. Goenkale saioak egin zuen ezagun. Aste batzuetako atsedenaldiaren ondoren, ostiralean euskal telebistaren bigarren katean ikusiko dugu berriz Vaya Semanita saioaren atal berrietan pertsonaia zahar eta berriak hezur-haragitzen.

Leyre, Vaya Semanitako pertsonaia berria (Argazkia: Miriam Cabeza)

Noiz esan zenion lehenengoz zure buruari aktore izan nahi zenuela?

Ez dut momentu zehatzik gogoan, baina bai aurreskolan denek printzesa izan nahi zutenean, nik aktore izan nahi nuela.

Eta pentsatu zenuen inoiz horren urrun iritsiko zinenik?

Urrun? Egia esan, ez dut sekula horretan pentsatu. Ez dakit urrun heldu naizen ala ez. Hasieran jende askori erakutsi behar izan nion honetarako gai nintzela eta hori lortzeko ondo prestatuta egon behar nuen; beraz, nahikoa lan izan nuen (eta dut) interpretazioari buruzko guztia ikasten. Helburua argi zegoen: aktore moduan lan egitea, hemen, Madrilen, atzerrian...berdin zitzaidan, baina bizimodua aktore gisa atera nahi nuen.

Argazkia: Fernando Foto

Errazak izan ziren lehenengo urratsak?

Lehenengo urratsak beti izaten dira zailak. Esan bezala, oztopo askori egin behar izan nion aurre hasieran, baina beti gustatu izan zaizkit erronkak eta ez naiz kikiltzen ametsak egia bihurtzeko borroka honetan. Momentu latzetan ere gauza asko ikasten da eta nik ikasi dut une gogor horiei alde ona ikusten.

Hainbat irakasle ezberdin izan dituzu.

Bai, zorionez teknika eta metodologia ezberdinak ikasteko aukera izan dut. Bakoitzak tresna ezberdinak eman dizkit eta, orain, batetik bestera egiten dut salto, egoerak eskatzen didanaren arabera. Gainera, iaz Adán Blacken esanetara ikasteko parada izan nuen eta esperientzia zoragarria izan zen: lanean ari naizen bitartean, jolasten, amesten eta nire buruarengan konfiantza izaten ikasi nuen.  

Arte Dramatikoaz gain, itzulpengintza ere ikasi zenuen Gasteizen.

Bai, txikitatik besteekin komunikatzea gustatu izan zait eta hizkuntzak ikastea aukera paregabea zen hori lortzeko. “B plan” gisa hartu nuen nire gurasoen lasaitasunerako eta batzuetan oso erabilgarria izan zait.  

Vaya Semanita saio historikoaren belaunaldi berriko aurpegietako bat zara. Zer nolako esperientzia da bertan lan egitea?

Krisi garaietan ere, gogor eta ilusioarekin lan egiten duen familia ederra osatu dugu eta horrek ez du parekorik. Lantalde moduan egiten dugu lan eta horrek errazago egiten du programaren erritmo bortitza jarraitu ahal izatea. Gainera, aktore moduan pertsonaia ezberdin asko lantzeko aukera ematen digu eta izugarri ikasten da. Bihotzez eskertzen diot Vaya Semanitako familiari hasieratik erakutsi duen niganako konfiantza eta egunero eskaitzen dizkidan babesa eta maitasuna.

Aurretik Goenkale-n ibili zinen... Vaya Semanita-rekin alderatuta desberdintasun handia dago?

Vaya Semanitak askoz erritmo azkarragoa du eta gehiena platotik kanpo grabatzen dugunez, lanordu gehiago behar dira. Gainera, denok egiten dugu lan egunero, Goenkalen ez bezala; beraz, askoz nekatuago bukatzen dugu astea. Hala ere, erritmoa eta erregistro aldaketa alde batera utzita, oso antzekoak dira: familia giroa dago hasierako egunetik, pertsona zoragarriek egiten dute lan eta, ahal den neurrian, produktua maitasun handiz hartzen saiatzen dira.

Ez da fikziozko umorean lan egiten duzun lehen aldia baina, aurretik Qué vida más triste eta Euskolegas telesailetan ere parte hartu zenuen.

Bai, atal gutxi batzuetan azaldu nintzen eta komedian lanean hasteko oso erabilgarri gertatu zitzaizkidan biak. Presiorik gabe erregistroari neurria hartzeko aukera eman zidaten.

Argazkia: EiTB

Ostiralean bigarren denboraldia estreinatuko duzue gaueko hamarretan, zer ikusi ahal izango dugu?

Aurreko denboraldiko pertsonaiarik gogokoenak eta maitasun handiz landutako pertsonaia berri eta zoragarriak agertuko dira denboraldi berri honetan, ikuslearen irribarrea lortzeko prest. Aurpegi berriak ere izango dira eta programaren erritmoa azkarragoa izango dela esango nuke. Baina ezin dut gehiago aurreratu...Ostiralero zuen zain izango gara.

Horrenbeste lan egin ondoren, kalean, jendeak ezagutu egingo zaitu, ezta?

Bai, egoeraren eta herriaren arabera. Pixkanaka ari dira Vaya Semanitako pertsonaiengatik ere ni ezagutzen; baina oraindik, gehienek Rakel deitzen didate. Hiru urtez aritu nintzen Goenkalen pertsonaia samur eta alai horrekin eta zaila da hura ahaztea. 

Azkenengo lan asko euskaraz eta gazteleraz aldi berean egin dituzu: Amamaren memoria (¿Te acuerdas, abuela?), Anfitrioi berezia (El extraño anfitrión)... nolakoa izan da esperientzia hau?

Hasieran, beldur apur batekin hartu nituen, baina lanbide honetan beti presaka gabiltza eta ez digu pentsatzeko astirik ematen, zuzenean ekin behar izaten diogu erronkari. Lehendabiziko egunetan, mesfidati ibiltzen gara, baina uste baino errazagoa da. Agian, itzultzaile senak ere laguntzen didalako izango da...

Zein hizkuntzatan sentitzen zara erosoen?

Erabat elebiduna naiz eta bietan eroso sentitzen naiz. Hasieran, Barakaldokoa izanda, mundu guztiari erakutsi behar nion euskaraz ere ondo moldatzen nintzela, baina gero ohitu dira ni bi hizkuntzatan ikusten. Nik esango nuke, proiektu bereko bi bertsioak ikusita, ez legokeela inongo alderik nire interpretazioari dagokionez. Norbaitek proba egin nahi badu, aurrera!

Denetarik egin duzu, aktore lanak, dantza, bikoizketa, itzulpengintza, script lanetan ere ibili zara... zein asmo dituzu etorkizunera begira?

Ahal dudan heinean, aktore lanetan jarraitu nahiko nuke, baina hori nire esku ez dagoenez, besterik egin behar badut ere, gustura egingo dut. Azken batean, jakituriak askeago egiten gaitu eta, ipurterre hutsa naizenez, beti saltsaren batean egon behar dut. Hori bai, eskertuko nuke kultura bultzatzeko baliogarria izatea. 

Testua: Ander Barinaga-Rementeria 

Posted in: antzerkia,eitb,elkarrizketa,Elkarrizketak,etb,etb 2,euskal telebista,Goenkale,vaya semanita,yannick vergara